خاطرات مادر شهیدان کمالی مقدم

وی در بخشی دیگر از خاطرات خود گفت: «دو روز از اعزامش گذشته بود که کمالی وسط روز به خانه آمد. با چهره‌ای به‌هم‌ریخته، به طرف کمد وسایل احمد رفت. دنبال چیزی می‌گشت.گفتم: «دنبال چی می‌گردی؟» گفت: «هیچی، یه برگه اینجا بوده، می‌خوامش.» در دلم آشوبی بود. مطمئن بودم که اتفاقی افتاده. گفتم: «هر چی شده بگو. من آماده ام، نترس» با نگرانی سرش را بالا آورد و گفت: «تو فکر کن احمد شهید شده. » آن لحظه، قدرت عجیب و ناشناخته ای درونم را فرا گرفت، دستانش را گرفتم و گفتم:«ببین کمالی اگر احمد شهید شده، خواهش می کنم برای احمد گریه نکنی‌ها، برای حضرت علی اکبر گریه کن. » لبخند تلخی زد و گفت: «تموم بچه‌های سپاه موندن که چطوری به تو خبر بدم، تو داری به من اینطوری میگی؟!» با بغض گفتم: «هر مادری آرزوشه بچه‌اش عاقبت به خیربشه. الآن من باید خدا رو شکر کنم که بهترین عاقبت نصیبش شده، همون روزی که نامه‌شو امضاء کردم و این بچه رفت، دیگه امید به برگشتش نداشتم، الانشم ناراحت میشم، دلم تنگ میشه براش، بچمه، هجده سال زحمتش رو کشیدم، ولی خب می‌دونم کجا رفته، از اون روزی که پیغمبر نخ کوتاه تو دستم گذاشت، معلوم بود که این بچه زیاد نمی‌مونه…. »

این داستان برگرفته از کتاب «مادران شهدا» بخش «مادر پیغمبر» است.