مساله طمع‌ورزی و ترسویی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» به نقل از فارس داود مهدی زادگان در یادداشتی نوشت: درون هر کشور و حاکمیتی اتباعی وجود دارد که نسبت به دولت‌ها یا نیروهای متخاصم بیرونی نگاه خوش بینانه و جانبدارانه‌ای دارند و سعی در عادی سازی روابط کشور و حکومت متبوع خود با حکومت متخاصم - علیرغم تجربه خصومت ورزی‌های مکرر آن - دارند. چنانکه این مساله از بعد پیروزی انقلاب اسلامی و برآمدن جمهوری اسلامی در ایران تا به امروز در میان قشری از افراد جامعه که بعضاً در سطوح بالای حاکمیتی راه پیدا می‌کنند و از قدرت رسانه‌ای بالایی برای چانه زنی برخوردارند، مشاهده می‌شود.

متأسفانه ملت و حاکمیت دینی ایران مبتلا به جریانی است که نمی‌خواهد خصومت و دشمنی دولت‌های استکباری غربی به سرکردگی آمریکا و صهیونیسم جنایتکار با ملت و دولت را باور کند. از این رو، این جریان علیرغم شکست پروژه‌های‌شان در عادی سازی روابط با دولت‌های مستکبر و ستیزه جو همچنان در پی طرح پروژه جدیدتری هستند بی‌آنکه لااقل بکوشند عبرت از تجربه‌های شکست خورده پیشین خود را در طرح جدید به کار بندند.

رهبران و بزرگان و فرماندهان دلسوز و جهان دیده زیادی بر اساس تجربه بد عهدی بی‌شمار دشمنان ملت همواره هشدار عبرت از تجربه‌های شکست خورده طرح عادی سازی را داده‌اند. لکن متأسفانه این جریان همچنان گویی حاضر به شنیدن این هشدارها نیستند. امام راحل ره و ولی فقیه بی‌وقفه جامعه و مجریان امور را از این جهت انذار داده‌اند.

اینکه مقام معظم رهبری در بهمن ماه گذشته در بیان هشدار و انذار آمیزشان به نحو پسینی استدلال آوردند و فرمودند: «مذاکرهٔ با آمریکا هوشمندانه، عاقلانه و شرافتمندانه نیست و هیچ تأثیری در رفع مشکلات کشور ندارد؛ دلیل؟ تجربه!» (۱۹/ ۱۱/ ۱۴۰۳) این شکل از استدلال برای همین کم توجهی به ادله منطقی و حکیمانه است. به عقیده ایشان اگر به نحو پیشینی نمی‌توانید بیهوده بودن اعتماد به حرف‌های پوچ دشمن را بپذیرید و ذات فریبکاری و نیرنگ بازی قدرت‌های استکباری را باور ندارید، به تجربه رجوع کنید.

این شکل تجاهل و مکابره از ناحیه جماعتی خام اندیش و خوش خیال اختصاص به حاکمیت دینی در ایران امروز ندارد. کسی گمان نکند که این دسته از افراد مختص جمهوری اسلامی ایران است بلکه در حکمرانی نبوی هم وجود داشته است. قرآن کریم به غیر جریان نفاق لااقل اشاره به دو گروه از این جماعت کرده است؛ یعنی طمع ورزان و ترسوها.

اهل کتاب در مدینه صاحب قدرت و منزلت بودند و می‌توانستند در امر حکمرانی رسول الله صلی الله علیه و آله اخلال کنند و دردسر ساز باشند. لذا برخی از مسلمانان برخلاف آموزه‌های قرآنی و سیره سیاسی رسول خدا می‌پنداشتند که اگر حاکمیت با یهود و نصارا نرمش بیش از اندازهٔ متعارف و معقول داشته باشد آنها جذب می‌شوند. قرآن کریم می‌فرماید این دسته از افراد طمع و انتظار چنین چیزی را دارند و خواهان کوتاه آمدن از اصول هستند. درحالی که یهود و نصارا کوتاه بیا نیستند. آنها حتی اگر تظاهر به مسلمانی کنند به قصد نفوذ و تحریف کتاب وحی است:

«أَفَتَطْمَعُونَ أَنْ یُؤْمِنُوا لَکُمْ وَ قَدْ کانَ فَریقٌ مِنْهُمْ یَسْمَعُونَ کَلامَ اللهِ ثُمَّ یُحَرِفُونَهُ مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ» (بقره: ۷۵).

اما گروه دوم ترسوهای فرصت طلبی هستند که بیم غلبه یهود و نصارا بر شهر را دارند. پس، از ترس اینکه حادثه‌ای پیش آید و نیاز به کمک آنها پیدا کنند در دوستی کردن با آنها از هم پیشی می‌گیرند. در حالی که چه بسا فتح از آن مسلمانان باشد و یا آن حادثه به نفع مسلمانان تمام شود و ترسویان پشیمان شوند:

«فَتَرَی الَّذینَ فی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ یُسارِعُونَ فیهِمْ یَقُولُونَ نَخْشی أَنْ تُصیبَنا دائِرَةٌ فَعَسَی اللهُ أَنْ یَأْتِیَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیُصْبِحُوا عَلی ما أَسَرُوا فی أَنْفُسِهِمْ نادِمینَ» (مائده: ۵۲).

بنابر این، خام اندیشی و خوش خیالی جماعتی از کارگزاران و گروهی از مردمان نسبت به دشمنان ملت پدیده اختصاصی جمهوری اسلامی نیست بلکه رسول الله صلی الله علیه و آله نیز با چنین مساله‌ای درگیر بود و راهی هم برای اصلاح آنها وجود نداشت. چون آنها نمی‌خواهند درباره تجربه‌های شکست خورده خود تعقل کنند و از آنها عبرت بگیرند: «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَذِینَ لَا یَعْقِلُونَ» (اﻷنفال: ۲۲). به همین خاطر، باید امر حکمرانی را بی‌اعتنا از پندار و گفتار این جماعت پی گیری کرد. آنچنان که رسول خدا همینگونه عمل فرمودند و همواره بر یهود و نصارا سیطره داشتند.