زبان مادری «شهریار» مانع عشق به فارسی نشد

حمید عبدالهیان در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» گفت: ایران بار دیگر به افتخار یکی از برجسته‌ترین چهره‌های ادبی خود، استاد محمدحسین شهریار، سر تعظیم فرود می‌آورد. این روز، که به نام شهریار نام‌گذاری شده، نمادی از پیوند عمیق ملت ایران با شعر، احساس و فرهنگ است؛ کشوری که بی‌اغراق، شاعرانش در شمار بزرگ‌ترین‌های جهان قرار دارند.

نویسنده و عضو هیات علمی دانشگاه اراک بیان کرد: در میان هزاران شاعر نامدار فارسی‌زبان، انتخاب یک چهره به‌عنوان نماد شعر فارسی کاری دشوار بود. نام‌هایی چون حافظ، سعدی، فردوسی، مولوی، نظامی و ناصرخسرو هر یک شایسته این عنوان بودند. اما برای رفع اختلاف‌نظرها و انتخاب چهره‌ای معاصر، شهریار برگزیده شد؛ شاعری که توانست سنت و نوآوری را در هم بیامیزد و دل‌های مردم را تسخیر کند.

وی افزود: شهریار از قالب‌های کلاسیک چون غزل بهره می‌برد، اما با زبانی نو و محتوایی امروزی. او در کنار شاعرانی چون هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و حسین منزوی، توانست صدای انسان معاصر را در ساختارهای سنتی بازتاب دهد. این رویکرد از دوران مشروطه آغاز شد و شهریار با بهره‌گیری از آموزه‌های شاعرانی چون عارف قزوینی و ملک‌الشعرای بهار، به بلوغ شعری رسید.

عبدالهیان اظهار کرد: نخستین مجموعه شعر شهریار در سال ۱۳۱۷ منتشر شد؛ مجموعه‌ای که مقدمه‌اش را ملک‌الشعرای بهار، یکی از بزرگ‌ترین ادیبان و سیاستمداران آن زمان، نگاشت. این حمایت نشان از ارزش و قدرت آثار شهریار در همان آغاز جوانی دارد؛ شعرهایی که هنوز هم جزو بهترین‌های او محسوب می‌شوند.

نویسنده و عضو هیات علمی دانشگاه اراک تصریح کرد: شهریار با وجود آذری‌زبان بودن، بیشتر آثارش را به فارسی سرود و از گسترش زبان فارسی حمایت کرد. او با خلق شاهکارهایی چون «حیدربابا» به زبان ترکی آذربایجانی، نشان داد که زبان مادری مانعی برای عشق به زبان ملی نیست. این انتخاب، پیامی روشن برای وحدت ملی و ارج‌گذاری به زبان فارسی بود.

وی عنوان کرد: شهریار در مسیر زندگی شعری‌اش از عاشقانه‌های جوانی به عرفان و معنویت گرایش یافت. پس از انقلاب، آثارش رنگ و بوی حافظ گرفت و تجربه‌های عرفانی‌اش در شعرهایش متجلی شد. او همواره در حال رشد و حرکت به سوی کمال بود و شعرهایش بازتابی از شرایط اجتماعی و سیاسی زمانه‌اش بودند.

عبدالهیان خاطرنشان کرد: شهریار با نیمایوشیج، بنیان‌گذار شعر نو، رابطه‌ای دوستانه و ادبی داشت. هرچند، چند شعر نو نیز سرود اما در نهایت به قالب‌های سنتی بازگشت؛ قالب‌هایی که احساس و شور درونی‌اش را بهتر منتقل می‌کردند. آنچه شعر شهریار را ماندگار کرده، نه فقط فنون ادبی، بلکه احساس عمیق و صداقت درونی اوست. شعرهایی چون «علی ای همای رحمت» و «عاشقان دیگر سر کرب و بلا دارد حسین» از زیباترین و تأثیرگذارترین آثار مذهبی معاصرند؛ شعرهایی که از دل برخاسته‌اند و به دل نشسته‌اند.

نویسنده و عضو هیات علمی دانشگاه اراک ادامه داد: شهریار نه فقط در کتابخانه‌ها، بلکه در دل‌های مردم جای دارد. مجموعه‌های شعر او هنوز هم در خانه‌های ایرانیان یافت می‌شود و نامش با عشق، عرفان، وطن‌دوستی و ایمان گره خورده است. در روز شعر فارسی، یاد شهریار را گرامی می‌داریم؛ شاعری که با کلامش ایران را به هم پیوند داد، دل‌ها را تسخیر کرد و شعر را به بلندای احساس رساند.

انتهای خبر/