اهداف صدام قطعنامه ۵۹۸ محقق نشد

نورخدا قاسمی در گفتگو با خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «دیار آفتاب» گفت: یکی از سوالات مهم این است که قطعنامه‌ها را چه کسانی به ایران پیشنهاد دادند و چرا این پیشنهادات مطرح شد. از روز آغاز جنگ تحمیلی در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ که عراق به ایران حمله کرد، متأسفانه سازمان ملل این حمله را به‌عنوان یک اقدام غافلگیرانه و ناجوانمردانه به ملت ایران تلقی نکرد و آن را محکوم نکرد. حتی اطلاعیه‌هایی صادر می‌کرد که ایران درصدد اقدام تلافی‌جویانه نباشد و از حق ذاتی خود در دفع متجاوز استفاده نکند.

پیشکسوت دفاع مقدس بیان کرد: در واقع، سازمان ملل در این جنگ تحمیلی هشت‌ ساله در شرایطی ورود کرد که قبل از آن چندین بار قطعنامه صادر کرده بود تا جنگ را متوقف کند. اما در هیچ‌کدام از این قطعنامه‌ها به تجاوز و نقض حریم حقوقی ملت ایران اشاره‌ نشده بود. قطعنامه ۵۹۸ نیز در شرایطی صادر شد که صدام به اهدافش نرسیده بود و ایران توانسته بود سرزمین‌هایی را که عراق اشغال کرده بود، پس بگیرد.

وی افزود: حامیان صدام در تلاش بودند که جنگ را به پایان برسانند و پیروزی ایران را نادیده بگیرند. آن‌ها به صدام فرصت دادند، اما چون صدام نتوانست به اهدافش برسد، سازمان ملل وارد عمل شد تا پیروزی نظام اسلامی را کمرنگ کند. قطعنامه‌هایی که سازمان ملل قبلاً مطرح کرده بود، متأسفانه هیچ‌کدام از عراق به‌عنوان متجاوز نام نبرده و نقض حاکمیت ملی ایران را محکوم نکرده بودند. سازمان ملل به هر دو طرف توصیه می‌کرد که جنگ را متوقف کنند، اما هیچ‌گاه اعلام نکرد که متجاوز باید خاک ایران را ترک کند. این رویکرد مسئولیت سازمان ملل را در تعیین صلح بین‌المللی زیر سؤال می‌برد.

قاسمی اظهار کرد: زمانی که قطعنامه صادر شد، ایران در شرایط خاصی قرار داشت و حامیان صدام او را به‌عنوان یک عنصر صلح‌طلب معرفی کردند. شرایط بین‌المللی برای ایران بسیار نامساعد بود و مجامع بین‌المللی مکرر می‌گفتند که هر قطعنامه‌ صادر شود، صدام آن را می‌پذیرد، اما ایران نمی‌پذیرد. دلیل عدم پذیرش ایران این بود که حقوق ملت ایران تأمین نمی‌شد. نیروهای آمریکایی در حمایت از صدام به صورت علنی به منطقه خلیج فارس آمدند و به پایگاه‌های ایرانی حمله کردند. همچنین، کاربرد وسیع سلاح شیمیایی از سوی عراق، بدون هیچ محکومیتی از سوی سازمان ملل، شرایط را برای ایران دشوارتر کرد.

پیشکسوت دفاع مقدس تصریح کرد: در نهایت، امام خمینی (ره) قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفتند، اما این تصمیم به دلیل عدم تأمین حقوق ملت ایران و عدم معرفی متجاوز به‌عنوان صدام، با انتقادات زیادی مواجه شد. امام تأکید کردند که هر زمان حقوق ملت ایران تأمین شود، آماده پذیرش صلح خواهند بود. این جنگ نه تنها برای ملت ایران بلکه برای حامیان صدام نیز هزینه‌های سنگینی به همراه داشت. در حالی که صدام به کویت حمله کرد و آن را به‌عنوان استان نوزدهم عراق معرفی کرد، این اقدام نشان‌دهنده عدم موفقیت او در جنگ با ایران و تداوم مشکلات داخلی در عراق بود.

وی عنوان کرد: سازمان ملل امروزه به‌عنوان نهادی که به تأمین منافع قدرت‌ها می‌پردازد، نه تنها حقوق ملت‌ها را تأمین نمی‌کند، بلکه در مواردی مانند فناوری هسته‌ای، به طور گزینشی عمل می‌کند. در حالی که بسیاری از کشورها به این فناوری دسترسی دارند، ایران به دلیل فرهنگ غنی اسلامی و تلاش برای تأمین نیازهای درمانی و اقتصادی خود، از این حق محروم شده است.

قاسمی ادامه داد: حامیان صدام و سازمان ملل یک سوال مطرح کردند: آیا ایران برای پذیرش قطعنامه شروطی را می‌گذاشت؟ ما کلیات قطعنامه ۵۹۸ را قبول کردیم، اما در مورد تقدم بندها بحث داشتیم. مثلاً می‌گفتیم که باید ابتدا متجاوز اقدام به توقف جنگ کند و سپس از خاک ما خارج شود و بعد متجاوز معرفی گردد. این مباحث در سازمان ملل مطرح شد. سوال دیگری که مطرح می‌شود این است که بعد از پذیرش قطعنامه چه اتفاقی افتاد. این همان پیش‌بینی امام خمینی (ره) بود که برای افکار عمومی دنیا یک نقطه عطف به شمار می‌رفت. ما قطعنامه را پذیرفتیم، اما به دلیل اینکه متجاوز به موقع معرفی نشد، بلافاصله پس از پذیرش قطعنامه، عراق به ایران حمله کرد و مجامع بین‌المللی در برابر این حمله سکوت کردند. این سکوت به صدام فرصت دیگری داد تا به اهدافی که از ابتدا مشخص کرده بود، برسد.

پیشکسوت دفاع‌مقدس اضافه کرد: به دلیل مواضع شجاعانه امام برای دفع متجاوز، مردم معتقد و ولایت‌مدار ایران به سوی جبهه‌ها آمدند و حملاتی را تدارک دیدند که حمله مجدد دشمن به خاک میهن اسلامی را خنثی کرد. در همین شرایط، صدامیان به خاک ما حمله کردند که این یک رسوایی برای مجامع بین‌المللی و حامیان صدام بود. آن‌ها در صدد ایجاد جنگ داخلی بودند و منافقین را تجهیز کردند تا به ایران اسلامی حمله کنند. اما این حمله نیز پایدار نبود و منجر به شکست دیگری در کارنامه حامیان صدام شد.

وی توضیح داد: نکته دیگری که مطرح می‌شود این است که آیا ادامه جنگ به نفع ما بود؟ ما از ابتدا دنبال جنگ و جنگ‌طلبی نبوده و نیستیم. در هشت سال دفاع مقدس، ما درصدد دفاع از خود برآمدیم و سعی کردیم حقوق انسانی و اخلاقی را حفظ کنیم. اگر در جایی بر ادامه جنگ اصرار داشتیم، برای تأمین حقوق ملت ایران بود که همان چهار شرطی که امام تعیین کرده بود، محقق شود. شرایط در آن مقطع زمانی برای صدام بسیار نامساعد بود. در ایران، کشته‌های ما شهید تلقی شدند و برای آن‌ها مجالس یادبود برگزار می‌شد. اما در حزب بعث و ارتش عراق، این سوال مطرح بود که ما ۸ سال به ایران حمله کردیم، نتیجه‌اش چه بود؟ چه دستاوردی داشتیم؟ این موضوع در بین فرماندهان نظامی عراق و شخصیت‌های با نفوذ مطرح بود.

وی گفت: در یک اقدام هماهنگ بین حزب بعث و آمریکایی‌ها، توافقی برای حمله به کویت صورت گرفت تا کویت به‌عنوان استان نوزدهم عراق تلقی شود. این اقدام با سکوت تلویحی آمریکایی‌ها همراه بود، اما در مقابل افکار عمومی دنیا موضع دیگری اتخاذ کردند. صدام به کویت حمله کرد و ظرف مدت 6 ساعت آن را به اشغال خود درآورد. نکته آخر این است که سازمان ملل امروزه برای تأمین منافع ملت‌ها نیست و مسئولیت تأمین حقوق قدرت‌ها را بر عهده دارد. ایران در آن مقطع زمانی کشوری مستقل و با فرهنگی غنی بود و نه درصدد ایجاد ظلم بود و نه زیر بار ظلم می‌رفت. با تمام وجود، کشورهای حامی صدام علیه ایران از او حمایت می‌کردند.

قاسمی خاطرنشان کرد: سازمان ملل امروز داشتن فناوری هسته‌ای را حق ملت‌ها می‌داند، اما این حق را برای ایران ممنوع کرده است. در حالی که بیش از ۳۰ کشور می‌توانند فناوری هسته‌ای داشته باشند، ایران نباید از این حق برخوردار باشد. امروز بیش از ۱۰ کشور دارای سلاح هسته‌ای هستند، اما ایران نمی‌تواند به این سلاح دست یابد. آن‌ها معتقدند که ما به‌عنوان کشوری مستقل و با فرهنگ غنی اسلامی، فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای را می‌خواهیم و اعلام کرده‌ایم که دنبال سلاح هسته‌ای نیستیم. ما از فناوری هسته‌ای برای تأمین مشکلات درمانی و اقتصادی و تولید برق استفاده می‌خواهیم، اما از داشتن این فناوری محروم می‌شویم.

انتهای خبر/د